NE ARA BİZ BÖYLE OLDUK YA…
Bir zamanlar paylaşmanın, komşuluğun, merhametin ülkesi olan bu topraklarda; bugün her şey menfaatle ölçülür oldu.
NE ARA BİZ BÖYLE OLDUK YA…
İnan, insanların davranış şekillerine baktıkça içim sızlıyor.
Bir zamanlar ekmeğini bölüşen, komşusuna “aç mısın?” diye soran bu millet,
şimdi birbirini menfaat terazisinde tartar oldu.
Azıcık çıkarı varsa adamı tepesinde gezdiriyor, menfaat biter bitmez yüzüne bakmıyor.
Siyaset olmuş menfaat, dostluk olmuş çıkar hesabı.
Birinin elinde güç varsa etrafında bir sürü “canım kardeşim” türemiş.
Ama o koltuk biraz sallansın, herkes arkasını döner.
Yahu kurban olayım, bari ibadeti bile menfaat için yapmayın.
Namaz, oruç, yardım… Allah için olsun!
Azıcık Allah korkunuz olsun!
“Yardım eli uzatıyoruz” diyorlar, yaptıkları beş kuruşluk yardımı da bütün şehre ilan ediyorlar.
Reklamı yapılmayan iyilik, iyilik midir?
Bir fotoğraf, bir paylaşım uğruna yapılan “iyiliğin” ne değeri kalır Allah katında?
Herkes bir tarafın adamı olmuş; ta ki çıkar ilişkisi bitene kadar…
Önünde gülüyorlar, arkandan konuşuyorlar.
Bir menfaat biter bitmez selamını bile esirgiyorlar.
Acaba bu insanlar bir gün aynanın karşısına geçip kendilerine baksalar, hiç utanmazlar mı?
Vicdan diye bir şey kalmadı.
İş bulan, işinin kıymetini bilmez; bulamayan çaresizlikten kıvranır durur.
Bugün yetmiş bin lira maaş alıp da işe gitmeyenlerin arkasında duranlara da,
“Çay parasını cebimden ödüyorum” deyip şimdi her hafta ziyafet çekenlere de
yetimlerin hakkını helal etmiyoruz!
Birileri koltuğundan olacağım korkusuyla elini taşın altına koymazken,
gerçekten çalışmak isteyen, alın teriyle geçinmeye çalışan insanlar kenarda kalıyor.
Adalet terazisi şaşmış, liyakat yerini yalakalığa bırakmış.
İş bilen değil, “kimle arası iyi” olan kazanıyor.
E hani adalet, hani vicdan, hani hakkaniyet?
Bir zamanlar mahallede bir çocuk düşse, herkes koşardı yardımına.
Şimdi biri düşse, öteki telefonuna sarılıyor, “video çekeyim” derdinde.
İnsanlık duygusu kalmadı, empati diye bir şey unuttuk.
Menfaat, çıkar, gösteriş… Hepsi ruhumuzu esir aldı.
Ben yine diyorum:
Kimin kim olduğu, makamla, parayla, payeyle belli olmaz.
Gerçek insan, zor zamanda belli olur.
Yetim hakkına el uzatan, üç kuruşluk menfaat için insanlığını satan,
bir gün o aynada kendi yüzüne bakamayacak.
Allah bize vicdan, merhamet ve adalet versin.
Gerisi yalan…
Gerçekten, ne ara biz böyle olduk ya?
