Trafik Değil, Hayat Kazası
Duble yollar yapıldı, cezalar arttı ama kazalar azalmadı. Çünkü mesele yol değil, insan… Direksiyon başında değil, zihinlerde başlayan bir çarpışma yaşıyor
Hani insanlarımızın hep konuştuğu krişe laflar varya,Duble yollar yapıldı, yollar genişledi… Trafik cezaları arttı, caydırıcı olsun diye…
İyi güzel anladık.Asayiş bir nebze sağlandı; devlet elinden geleni yaptı diyelim. Ama şöyle bir bakıyoruz, trafik kazaları azalmıyor. Aksine, her geçen gün çoğalıyor. Hem de öyle basit, küçük hasarlı kazalar değil… Yaralı sayısı artıyor, ölümler çoğalıyor. Peki burada bir terslik yok mu sizce de?
Kâğıt üzerinde her şey düzgün görünüyor ama sokakta, caddede, otoyolda bir şeyler eksik. O eksik olan da galiba insanın iç huzuru…
Ekonomik kriz sadece cebimizi değil, ruhumuzu da vurdu. Borç, geçim derdi, işsizlik, geleceğe dair umutsuzluk… Hepsi direksiyon başındaki dikkati, sabrı, sağduyuyu alıp götürüyor. Yorgun beyinle yola çıkan, stresle gaza basan, sinirle sollayan insanlar çoğaldı. Kazalar belki yolda oluyor ama sebebi yüreklerde, zihinlerde başlıyor.
İnanın öyle bir hale gelmişizki,bir çoğumuzun psikolojisi bozulmuş ama psikoloğa gitmeye korkuyoruz.Buda bizim toplumda başka bir yara .Psikiyatriste gitmek ayıptır diye düşünen koca bir kitle… Halbuki insanın aklı da bazen kırılır, ruhu da arızalanır. Ama kimse El âlem ne der korkusundan içini onaramıyor.
Sonra o bastırılmış öfke, o yorgunluk, o çaresizlik direksiyon başında patlıyor. Ve bir kaza… bir hayat… bir aile yok olup gidiyor. Yol kazalarını konuşurken, biraz da hayat kazalarını konuşalım artık. Çünkü mesele sadece direksiyon hâkimiyeti değil, duygu hâkimiyeti…
Arabayı duble yola çıkarıyoruz ama ruhumuzu çıkmaz sokağa sürüyoruz. Bu gidişle her duble yol, bir çift gözyaşına karışacak gibi. Belki de asıl çözüm yeni yollar yapmakta değil; Yorgun gönüllere, kırık ruhlara biraz bakım yapmakta…
